De kleurenblindheid van Zuid-Afrika: twee werelden, één WK?

"Wave your flag", "Waka waka, this time for Africa". Via allerlei vormen, radio, tv, kranten, tijdschriften, worden we geconfronteerd met het aankomende WK. Een maandje ben ik terug uit het gastland van de aankomende worldcup. Zuid-Afrika, een bijzonder land, met rare spanningen en enorme tegenstellingen. Bij het luisteren van bovenstaande nummers komt er een raar gevoel bij me naar boven, wie zegt dat het tijd is voor Afrika? Een Zuid-Amerikaanse vrouw met geblondeerd haar?

"It must be a year in which we put South Africa first, and take forward our collective mission to shape this country into one of the most successful constitutional democracies in the world," zei Zuma.

Ik betwijfel het, 93% van de bewoners van Zuid-Afrika zal er helemaal geen profijt van hebben, sterker nog, de verschillen zullen waarschijnlijk alleen maar groter worden. Hoe eenvoudig het omtoveren tot een succesvolle democratie zal gaan blijkt uit een oneindig uitzicht van krotten, huisjes gemaakt van glofplaten en wrakhout, zonder stroom of drinkwater. Welkom thuis bij het grootste gedeelte van de Zuid-Afrikanen.

Ik weet nog goed het moment dat ik de Zuid-Afrikaanse vlag aan het schilderen was op de gezichten van de kinderen in de townships. Ik markeerde hun gezicht met het nationale symbool van Zuid-Afrika, ik had de macht om een vlag op hun gezicht te tekenen, dat is wat ze gewend zijn. Toen ik vroeg of ze ook een vlag bij mij wou schilderen begonnen ze raar te lachen. Allereerst dachten ze dat ze het niet konden, maar later leek er ook andere twijfel aan ten grondslag liggen. Ik was wit, en kon onmogelijk trots zijn op de Zuid-Afrikaanse nationaliteit. Uiteindelijk werd op mijn gezicht ook de Zuid-Afrikaanse vlag geschilderd en men keek mij met gemengde blikken aan.









Nu ik hier weer terug ben in Nederland heb ik de eer om een paper te schrijven over de aankomende worldcup, naar aanleiding van de film 'Invictus' in het kader van de cursus 'Etniciteit en Nationalisme'. Na decennia van apartheid, haat en wantrouwen tussen wit en zwart, probeert de net gekozen president Mandela de groepen te verzoenen en verenigen om een nieuw Zuid-Afrika te bouwen. De regenboognatie... Mandela gebruikt hiervoor het wereldkampioenschap rugby (1994), waarvan ZA gastland is. Hoe zal dit zijn voor 2010, zal het WK ook voor eenheid zorgen? Voor wie is het WK eigenlijk, waar ligt de macht en in hoeverre werkt het systeem van apartheid nog steeds door? Wat zijn de verhalen van individuen en is het een tijd van verandering? Één land, veel culturen, nationaliteiten, diversiteit: ruimte voor eenheid?

De komende dagen zit ik in de UB en heb het nog nooit zo leuk maar ook lastig gevonden om een paper te schrijven...

Omdat het buiten regent

Home is where the heart is.

Vulkaan en Alice in wonderland

Een vulkaan heeft mijn wens om langer in Kaapstad te blijven vervuld. Wel was de dag op het vliegveld maar een rare dag. De ultieme test in geduld, vertrouwen, loslaten en accepteren. Al mn koffers ingepakt, instapkaart gehaald, klaar om weer terug te gaan naar Nederland en dan blijkt het opeens 'impossible' te zijn. Drie uur in een rij staan, wat uiteindelijk een verkeerde rij bleek te zijn, chaos op het vliegveld, niemand wist iets, en uiteindelijk besloot ik terug te gaan naar Muizenberg.

Waar ik eerst alleen maar dacht aan alle dingen die ik in Nederland zou gaan missen, kwam een nieuw avontuur dichterbij waar ik verder van het vliegtuig vandaan reed. Ik voel me als Alice in Wonderland, die wakker wordt en elke dag in een nieuw konijnenhol valt en een avontuur beleefd zoals ik nooit had kunnen plannen. Het is bijzonder hier, nieuwe ontmoetingen, strandwandelingen, koffie in de meest gezelligste cafétjes ooit, reggaebandjes, schilderlessen, Afrikaanse danslessen, zonsondergang, zonsopgang, surfen en berg beklimmen. Het voelt onwerkelijk hier en geniet van de vrijheid. Het is bijna grappig om te zien hoe alles op zn plaats valt. Maar het is goed voor nu en heb zin om iedereen weer te zien. Op 29 april stap ik in het vliegtuig (hoop ik) en kom 30 april rond 10.30 op Schiphol aan. Gaat er nog wat gebeuren met Koninginnedag in Utrecht? : )

Voor het laatst, nieuwe vrienden, mijn pre-school en Capetown!

Over een week loop ik weer rond in Nederland. Ben ik weer student. Fiets ik door Utrecht. Ga ik weer naar borrels. Drink ik weer koffie met vrienden, thee op mn bank. Brood met banaan, etentjes met vriendinnen. Hond uitlaten met mama. Eet ik weer pasta met zalm. Zit ik in de trein. Praat ik weer Nederlands. Ga ik naar mn kringhuis. Schrijf ik mijn scriptie. Loop ik weer langs de oude gracht, studeren in de UB, cafétjes met vrienden, gebruik ik weer een agenda.

Dit is waarom ik Zuid-Afrika zo enorm ga missen:

Sandile die in mijn armen in slaap valt in een Zuid-Afrikaanse kerk waar de muziek meer dan hard stond.


Het rondhangen met Afrikaanse vrienden, het praten over hun dromen, hoop en het leven in Afrika, waar tijd geen rol speelt en we heel veel lol hebben.


Het eten van kippenvoeten, pap en beans






De ontmoeting met Busi (linksonderin de foto) drie maanden geleden bij een feeding in Dwaleni. Enorm grappig maar verhard, 11 jaar, ze leek me niet te mogen. Twee maanden later liep ik aan haar hand terwijl ze mij een rondleiding door haar school gaf, introduceerde ze mij met trots als haar nieuwe vriendin en zus.

Het eten van koe-ingewanden in Kabokweni, praten met Ncobile en Khethiwe, rondhangen met de kinderen en het leren van Afrikaanse songs en dansen.

Het meehelpen met twee Afrikaanse werkers en Chris aan het bouwen van een nieuw huis voor een weesjongen. Binnen een paar minuten bleek dat het sjouwen van stenen en het maken van cement niet een van mijn talenten blijkt te zijn, maar het runnen van een Afrikaanse pre-school wel. Met een paar planken, Afrikaanse liedjes en spelletjes, een paar touwtjes, wat krijt en kleurplaten hadden we een soort van pre-school gecreeerd : )


Naast het bouwen van huizen zijn Enklanka en Bethel ook enorm goed in het koken van kippennek. Het maakte helaas niet al te veel indruk op mij. Tijdens de lunch hadden we een gesprek over hoe de relaties tussen een man en vrouw in Afrika werken.. een van de redenen waarom ik wel weer blij ben dat ik in Nederland woon. Naast hun kooktalenten en bijzondere ideeën hadden we wel enorm veel lol en ga ik ze missen.


Vorige week was alles 'voor het laatst'. Niet leuk, veel tranen, maar van vreugde en dankbaarheid. Ik werd bemoedigd dat ik geslaagd ben voor de test en dat ik nu een 'African woman' ben. Ga het enorm missen, maar zie er aan de andere kant ook naar uit om weer terug te gaan naar Utrecht. Soms ben ik bang dat alles weer hetzelfde gaat zijn. Niet dat ik mijn leven niet leuk vond, maar ik heb teveel mooie dingen in Afrika geleerd die ik niet wil loslaten. Mijn tijd hier heeft me leren vertrouwen als geen ander, leren niks doen alsof het niks is, te rusten, zonder planning te leven, wat vriendschap is, wat liefde betekent, in vrijheid te leven en te geven. Het heeft mijn ogen geopend en deze reis gaat hopelijk verder in Nederland.

Nu in Kaapstad, een reis samen met Caroline en Chris, combinatie van werken in de krottenwijken, surfen, kajakken naar de pinguinbeach, het beklimmen van de tablemountain en rondhangen in de stad. Geen verkeerd einde van deze tijd : )

"Give your entire attention to what you're doing right now, and don't get worked up about what may or may not happen tomorrow. He will help you deal with whatever hard things come up when the time comes"

See you!

"Homestay of the year” award

Hoe kan ik dit ooit op een mooie manier opschrijven. Valt het wel mooi op te schrijven? Vorige week werd ik gedropt in Kabokweni en mijn ‘homestay’ begon. Groente en koe-ingewanden in stukken snijden (en eten), meehelpen bij de feeding, veel kinderen om je heen, plassen in een boterkuipje en met z’n vieren in één bed.
De homestay zou mij meer doen laten begrijpen waarom de Afrikanen drie keer per dag de vloer dweilen, ook als er niet eens een normale vloer ligt. Het zou me meer doen beseffen waarom ze hun weinige geld uitgeven op de manier waarop ze het uitgeven. Ik zou beter begrijpen wat het betekent om niks te hebben en waarom een meisje van 21 twee jonge kinderen heeft. Twee dagen zou ik logeren bij Khethiwe, drie dagen bij Ncobile.

Door de week werken ze beide als vrijwilligster bij de feeding in Kabokweni, wat ook functioneert als een soort van kinderdagverblijf. Overdag bestond dus voornamelijk uit groente snijden en de jongere kinderen bezig te houden, of eigenlijk hielden zij ons bezig. Ghoto, mijn lievelingsbaby daar, made my day. Margreet met een ochtendhumeur, maar daar is dan de meest schattigste Afrikaanse baby ever, naar je toehoppend, armen uitgespreid, breedlachend en roepend MIMI : ) (soort van mama alleen dan net niet)

’S Avonds ging ik met Khethiwe mee naar haar huis en besloot toen dat het best wel prima is om nog een poosje met kinderen te wachten. Het avontuur begon en hiermee ook het leven op 8m2 met twee jonge kinderen, Khethiwe en ik. Gehuil, lawaai, poepluiers en meer. Met de minuut kreeg ik meer bewondering voor Khethiwe. Ze runt een heel huishouden in deze paar vierkante meters. Het huisje heeft niet zoveel inhoud, maar toch is het overvol. Khethiwe schijnt niet zoveel met haar oudste dochter te hebben: Fikile, vijf jaar oud, wordt elke ochtend op straat gedumpt en mag als het donker wordt weer terugkomen. Khethiwe weet niet zo goed wat ze met haar aanmoet, brutaal en agressief als ze is, maar ze had mijn hart gestolen. Met trots haalde ze haar schat tevoorschijn, een kleurboek dat al meer dan vol gekleurd was. Alle ruimte om de kleurplaat heen was zo ongeveer al vol getekend, maar geen probleem je kan hier nog best wel nog een keer overheen tekenen. Khethiwe sloeg haar enorm veel en hoewel ik weet dat dit in de Afrikaanse cultuur redelijk normaal is, deed het me enorm veel pijn. She makes me angry, zei Khethiwe, maar Fikile wou alleen maar spelen… Het was erg lastig om dit te zien en niet in te kunnen grijpen. Wat weet ik nou van kinderen opvoeden en een huishouden runnen? Ik leef in een huisje wat 20 keer zo groot is en heb de vrijheid om te doen wat ik wil zonder rekening te hoeven houden met poepluiers. Het enigste wat ik kon doen is Fikile laten weten dat ik van haar hield en dansten wat rond. In het begin werd deze aandacht van mij genegeerd, maar uiteindelijk kreeg ik een enorme knuffel en een: “you always stay here greetiegreetie?” De radio stond aan en ze wees naar mij: greetiegreetie! Vervolgens vertelde ze aan alle mensen dat Madonna bij haar sliep, eh ja : )

We kookten wat maïspap en kip en daarna was het tijd om te 'douchen'. Ik had eigenlijk besloten van, weetje wat, ik douche na een paar dagen wel weer, een soort van noviciaatsgevoel. Maar in de Afrikaanse cultuur is het 1. heel erg onbeleefd om een bad af te wijzen en 2. ze denken dat je gek bent. Dus ja, ik wou ook een douche nemen. Khethiwe vulde een afwasteiltje met 1,5 cm regenwater (hetzelfde teiltje dat ook als toilet diende) en zei: "ok you can go now." Ik snapte eerst niet precies het hoe en wat, maar het was toch echt de bedoeling dat het afwasteiltje mijn ‘douche’ voor de komende dagen was. Wat onwennig deed ik mijn kleren uit, ging ik in het afwasteiltje staan en gooide wat water over mijzelf heen, met de blik van zowel Khethiwe als haar kinderen op mij gericht. Heb me nog nooit zo op mn gemak gevoeld : )

Uiteindelijk sliep ik met Khethiwe en haar jongste dochtertje in één bed. Fikile sliep op de grond, gewikkeld in plastic.. Gezellig is niet precies de juiste omschrijving. Chamin plaste en poepte in haar bed (en dus ook in mijn bed én mijn arm…)

Ik weet zelf nog niet zo goed wat ik hiervan moet denken. Het was bijzonder om een paar dagen bij Khethiwe te logeren, maar ook enorm schrijnend, ze is veel te jong om met twee kinderen in een krot te leven.

Na drie dagen vond er een verhuizing plaats naar het hutje van Ncobile. De reis ernaar toe was amazing. Berg op, riviertje over, berg af, berg op, struikgewas, bagage op ons hoofd, nog meer riviertjes, klimmen over rotsen en uiteindelijk kwamen we aan bij haar hutje boven op een berg in Kabokweni. Niet realiserend dat we een schare kinderen achter ons aan hadden verzameld. Alle mensen kwamen uit hun huisjes en ik werd door iedereen begroet. Er heerste een soort van verwarring, men vroeg aan Ncobile wat ik in vredesnaam kwam doen. Waarom zou een ‘white person’ in een hutje willen slapen? Vond het bizar om te merken dat het voor hen echt een hele eer was en voelde me eerlijk gezegd op mn veiligst ooit in Zuid-Afrika, als er iets met mij zou gebeuren dan werd de eer van de community aangetast.

Aangekomen bij het hutje van Ncobile schrok ik wel, het was dan wel groter dan het huisje van Khethiwe, maar mogelijk nog primitiever. Soort van schuur. Raar maar waar: ik voelde me gelijk thuis.. Ncobile is een inspirerend meisje, vluchteling uit Swaziland, lach op haar gezicht en straalt enorm veel rust uit. Een compleet andere situatie dan Khethiwe hoewel haar context hetzelfde is: jong meisje, drie kinderen, een krot en geen geld.

“Come, let’s fetch water now”. Ze bond een sjaal op mijn hoofd. “ Now your head is not hurting” (…) We daalden af naar een riviertje vlakbij haar hutje. De buurjongen en haar zoontje liepen mee met elk een klein mini-emmertje. Ncobile legde uit dat de rivier een ontmoetingsplek is, in positieve en negatieve zin. Vrouwen ontmoeten elkaar bij het doen van de was maar het is voor een man ook de kans om een vrouw ongewenst te ontmoeten. Zo werd haar eerste dochter geboren.. Ncobile droeg met gemak zowel haar dochtertje op haar rug en een enorme kan met water op haar hoofd, ik liet de helft van de inhoud over mijzelf vallen.. Fijn idee dat het drinkwater dat we net gehaald hadden een soort van gerecycled toiletwater, afwaswater, waswater, douchewater was. Ik krijg hier een superimmuun systeem : )

Als diner aten we kippenvoeten, ik snap het nog niet helemaal maar beschouwde het maar als een soort van spel om de teennagels uit mijn eten te vissen en op zoek te gaan naar het weinige vlees dat een kippenvoet bevat. Onder het eten lagen we op haar bed (=matje op de grond) en hoorde ik meer over haar leven. Ze heeft een ‘boyfriend’, die nog in Swaziland woont en die ze samen met een paar anderen moet ‘delen’. Ongewenst. Omdat ze een vluchteling uit Swaziland is, ontvangt ze geen geld van de Zuid-Afrikaanse regering voor haar kinderen en moet ze doen met het weinige geld dat ze af en toe van haar boyfriend ‘Sam’ ontvangt. Ncobile is een enorm inspirerend meisje, ze deelt van het weinige dat ze heeft. Haar laatste boterhammen gaan naar een buurmeisje en met haar weinige geld koopt ze een schooluniform voor een kind bij het voedingsprogramma. Zij leert mij echt wat het betekent om te geven, niet alleen het extra dat je hebt, of kleding die je toch niet meer leuk vindt, maar het mooiste en het beste. Het principe lijkt hier te zijn, hoe armer je bent, hoe meer je geeft. De 10% regel geldt niet in Afrika.

Voordat we gingen slapen haalde Ncobile haar ‘schat’ uit een speciale doos tevoorschijn. Een theepot, twee kopjes en een melkkan. Ze straalde en zei dat ze nog nooit een vriendin op bezoek had gehad waarmee ze samen thee kon drinken. Het raakte me en dacht opeens aan thuis, waar thee drinken met vriendinnen een bijna dagelijkse activiteit was. Geniet van jullie kopje thee en vriendschap daar. Als ik weg ben zit Ncobile daar alleen met haar kinderen, elke dag hetzelfde.

Om 5:00 is het tijd om wakker te worden (althans volgens Ncobile) en ze telefoneerde met haar ‘boyfriend’. Toen hij (die dus een paar honder kilometer verderop woont) ontdekte dat ze mij te gast had, aarzelde hij geen moment en zei: “I’m taking a taxi now, I never stayed with a white person”. Toen begon het hele feest, we zouden Sam ophalen in Nelspruit en we moesten er op ons best uitzien. Afrikanen zijn of heel subtiel of juist niet: ik had een wijde rok aan, wou me een soort van aanpassen aan de cultuur en stond op het punt om te vertrekken. “Margret are you wearing that? Ok you change now”. Niet goed, blijkbaar. Het was 32 graden en moest mijn spijkerbroek aandoen… Zij op haar hoogste hakken, mooiste jurk en de hele community zwaaide ons uit.

“White person in a taxi, white person in taxi?!” De Afrikanen waren verbaasd (voor de duidelijkheid een taxi is niet wat je denkt bij een taxi, het is een wedstrijd om zoveel mogelijk mensen in een zo’n klein mogelijk busje te stoppen en de radio op z’n hardst te zetten). We gingen naar de ‘black township’ en voor deze dag was ik overal de enigste ‘white person’, werd nagestaard alsof ik naakt rondliep en heb het record in huwelijksaanzoeken verbroken. Enerzijds werd ik als een vijand beschouwd maar anderzijds ook als een vereerde gast. De eigenaar van de winkel werd erbij gehaald en zei dat hij het een hele eer vond dat een ‘white person’ eindelijk in zijn winkel kwam. “You’re not looking as the white Afrikaners because you’re smiling!” Bijzonder is ook hoeveel je met taal kan doen en op deze manier barrières kan doorbreken. Misschien een idee voor het leren van wat Marrokaans? Het spreken van drie woorden Siswati is hier het begin van een vriendschap, voelde me wel thuis daar, iedereen welkom en geen oordeel.

Terug bij haar hutje ontmoette ik Sam, die vervolgens geen woord tegen mij zei en we moesten in gescheiden ruimtes verblijven (dezelfde Sam die vier uur had gereisd om samen met een ‘white person’ in een hutje te slapen). Omdat Sam nu samen met Ncobile sliep, kreeg ik een soort van opslagschuurtje toegewezen als slaapkamer. Slapen naast een pikhouweel, kruiwagen en allerlei dronken mannen om mijn schuurtje heen. Fijn. Dit werd mijn avontuurlijkste, naarste en uiteindelijk lachwekkendste ervaring van de homestay. Het begon enorm hard te regenen en onweren zoals het alleen hier in Zuid-Afrika kan en het water stroomde van alle kanten mijn ‘slaapkamer’ naar binnen. Ik en mijn slaapzak waren doorweekt en eindigde uiteindelijk bij Ncobile, haar boyfriend en twee kinderen in één bed : )

De homestay was een bijzondere tijd voor mij, het heeft iets in mij en mijn kijk op de mensen hier en de cultuur nog meer veranderd. Hoewel ik van tevoren best bang was voor alles heb ik mij geen moment heel onrustig of in paniek gevoeld. Natuurlijk waren er een paar ongemakkelijke momenten en stiltes maar vond het geen moment vervelend om me te wassen in regenwater, te plassen in een leeg pindakaaspotje, poepen in een boterkuipje en met zn allen in éen bed/matje te slapen. Het enigste waar ik nu mee zit is wat voor mij even een ‘bijzondere ervaring’ was, de realiteit voor Khethiwe en Ncobile is. Het leven voor Khethiwe en Ncobile gaat ondertussen gewoon verder, elke dag precies hetzelfde. Een paar dagen later realiseerde ik dat het voor hen een even bijzondere ervaring was en een verdieping van onze vriendschap. Ncobile zei tegen mij: "Margret you teached me never to be afraid, even when it is raining and when druk men come", vond het wel grappig omdat het 'niet bang zijn' niet perse mijn sterkste punt is, de wonderen zijn de wereld nog niet uit: ) Fikile begroet mij nu elke keer met: “GreetieGreetie! Happy day?” Dat nummer zong ik voor haar toen ik bij haar logeerde. Daarna zit ze ruim drie kwartier bij mij op schoot en vertelt ze dat ze mee wil naar ‘het land van de computers en Engelse liedjes op de radio': )

Of ik het leven in Afrika nu beter begrijp? Begrijpen is een groot woord, eigenlijk begrijp ik alles nog minder, maar ik ben wel meer gaan houden van de Afrikaanse cultuur en mijn twee vriendinnen hier.

Shrek en een logeerpartij waar het noviciaat niks bij zal zijn

Ooit shrek gezien? Dan ken je ook wel het nummer "I'm a believer" van "The Monkees" wat tot en met afgelopen zondag voor mij "Het aftitelingliedje van Shrek" van "Shrek" was. Wat gebeurde er zondag? Niet zoveel, behalve dat ik in een kerk was waar we dit "Shreknummer" zongen en voordat ik het wist er een traan over mn wang rolde. Wat bij mij ook bij één traan bleef omdat ik (a) mijzelf afvroeg hoe emotioneel geladen de tekenfilm Shrek ook alweer was en (b) ik over het algemeen niet zoveel van huilen hou en (c) omdat ik gewoon helemaal verwarring was dat we dit zongen i.p.v. iets met een orgel. Uit nieuwsgierigheid bekeek ik net op Youtube het laatste gedeelte van Shrek en gedachte (a) bleek niet van toepassing te zijn op deze situatie. Gedachte (c) wel, maar na het vinden van de songtekst (je gaat bijna denken dat ik me verveel hier in Zuid-Afrika) begreep ik dat mijn reactie niks met Shrek te maken had. Het nummer begint met deze woorden:

I thought love was only true in fairy tales
Meant for someone else but not for me.
Love was out to get me
That’s the way it seemed.
Disappointment haunted all my dreams.

Ja. Dit heeft weinig met een romantische liefde te maken. Ik dacht ‘als ik maar naar de andere kant van de wereld reis dan vind ik het vanzelf wel’, ontdek ik vanzelf wel wat die echte liefde en geliefd zijn betekent. Hmm, misschien een beetje, maar deze tekst was nog steeds confronterend. Blijkbaar.

Then I saw her(His) face, now I’m a believer
Not a trace of doubt in my mind.
I’m in love, I’m a believer!
I couldn’t leave her(Him) if I tried.

Morgen ga ik voor een paar dagen ‘logeren’ bij Khethiwe en daarna nog twee dagen bij Ncobile. Wat heeft dit met Shrek te maken? Weinig, behalve dat ik ook ga slapen in een hutje, op de grond, geen water heb, ga koken in een vuurtje, de wc een andere vorm heeft dan ik gewend ben en er nog meer rare beesten om me heenlopen dan hier op de base. (Ok toch best nog wat overeenkomsten). Maar iets anders dat me raakte is dat ik wel meer zou willen vertrouwen, er niet alleen over zou willen schrijven, maar het echt wil uitleven. Dat ik geen twijfel heb en bang ben om daar in het niks te leven, maar gewoon ga en geloof dat het ok is. Nog best lastig, maar ik ben benieuwd wat de komende dagen gaan brengen. Het noviciaat zal er niks bij zijn : )

Tussenin en honderdéénentwintig koeien

De afgelopen tijd heb ik maar weinig geschreven, zowel goed als slecht teken. Begin het hier bijna ‘druk’ te krijgen, op zn Afrikaans dan, maar heb aan de andere kant ook weinig tijd om alles een beetje te verwerken. Verder valt het schrijven me zwaar omdat ik nu in een soort van ‘tussenin’ periode zit met betrekking tot de taal. Ik denk in het Engels, praat in het Engels, hoor alleen maar Engels om me heen, maar als ik echt boos ben, geraakt of blij, dan begin ik opeens in het Nederlands te praten. Verder zit ik ook in een soort van ‘tussenin’ periode met mijn leven hier in Afrika. Aan de ene kant ben ik helemaal gesetteld hier, lijkt het leven in Nederland maar onwerkelijk, maar als ik echt boos ben, geraakt of blij dan mis ik mn vrienden.

Het leven op de base hier is enorm veranderd sinds alle teams weg zijn. Waar ik eerst een beetje achter alle teams kon aanhobbelen en gebeurtenissen mij in de schoot werden geworpen, heb ik nu meer de gelegenheid om op zoek te gaan naar mijn eigen rol. Woensdagmorgens behoren tot één van mijn favorieten, teatime in Kabokweni. Samengevat: veel thee, veel taart, veel vrouwen. Kan slechter. Vanuit het Nederlandse kader zou je denken dat hier dus ook ‘veel gepraat’ bij hoort. Dat is dus niet het geval, de Afrikaanse vrouwen zijn erg gesloten en helemaal wanneer het te persoonlijk wordt. Vorige week raakte me, we deden een rondje ‘dingen waarvoor ik dankbaar ben’. Het begon met “ik ben dankbaar dat mijn laptop het weer doet” vervolgens een “Ik ben dankbaar dat de bouw van het carecenter is gestart” waar vervolgens Lucy volgde “I’m thankfull to be alife’. Stilte. Dit was niet een "ik weet niet wat ik moet zeggen dus zeg ik maar iets dat voor de hand ligt". Dit was een "vier weken geleden lag ik op een matje, doodziek, stervend aan aids en op wonderbaarlijke manier genezen". Ik kijk de vrouw/meisje (leeftijd schatten is hier lastig, een meisje van 25 kan prima een gezin hebben van zes kinderen) in haar ogen en geloof het om eerlijk te zijn eigenlijk niet. Kom erachter dat het toch echt waar blijkt te zijn. Ik heb volgens mij geen idee wat deze woorden betekenen, maar probeer ze nog meer tot me te laten doordringen met dit verhaal in mijn achterhoofd: I’m thankfull to be alife! (Probeer het eens als je middenin een stressmoment zit en alles om je heen lijkt te mislukken)

(Even voor mam en nita een quote van Khethiwe tijdens de dankbaarheidronde: I’m thankfull for the mum and aunt of margreet, now I have new clothes and they sent me cards, I am very happy for that) So thanks mam en nita, wou dat je haar gezicht kon zien, betekende veel voor haar en mij.

De donderdagmiddagen behoren ook tot mijn favorieten, feeding in Dwaleni. Samengevat: enorm veel kinderen, eten, afwas, geknuffel, spelletjes (dit alles ‘enorm veel’) en sinds afgelopen donderdag ook huiswerk. Dit is iets wat ik in een soort van georganiseerde vorm wou gaan vormgeven, maar wat elke week weer mislukte. Afgelopen donderdag heb ik weer een nieuwe vorm van organiseren ontdekt. Het ging ongeveer zo: you margret, come, now. Yebo, werd onder een boom gedropt en voor ik het door had zat er een groep meisjes om mij heen, mij met vragende ogen aankijkende. Zij spraken geen woord Engels, ik geen woord Siswati, of ik ze even wat wou uitleggen over symmetrie, systemen en structuur. Het laatste is in het Nederlands één van mijn favorieten maar in Siswati werd het opeens wat lastiger. Met wat lesmateriaal ontwikkelt met een stok in het zand lukte het nog aardig, maar ik schrok wel van het niveau van de kinderen. Nu is de kans groot dat het aan mijn gebrekkige engelsiswatizanduitleg kan liggen, maar het maakte mij wel benieuwd hoe het er aan toe gaat op een school in de community. Ik heb wat rondgevraagd en volgende week ga ik als het goed is een dagje meelopen op een school, ben benieuwd!

Verder begin ik hier zelfs dankbaar te worden voor de eeuwige voetbalconversaties tijdens het eten thuis bij mijn familie, of beter gezegd, ons gezinsschema dat geheel en al om voetbal draaide. Met als resultaat dat ik dus nu leuke openingszinnen heb als: do you like soccer, yes, are you playing back or front. Ok, het stopt vaak hier, maar gelukkig beginnen zij dan vaak met het noemen van allerlei Nederlandse voetbalspelers en ik hoef alleen maar enthousiast te reageren en doen alsof ik ze ken. Zo begon mijn vriendschap met Stevin (even voor de duidelijkheid: 12 jaar) en hij werd mijn Siswatiteacher. Voor we het wisten hadden we een soort van schoolklas onder een mangoboom gecreëerd, vond het wel een grappig fenomeen, op deze manier was Stevin eigenlijk de jongere kinderen Engels aan het leren. De vertaling voor ‘How old are you’ in Siswati is wel opmerkelijk: ’twelve years old’…

Daarnaast heb ik afgelopen week de Zuid-Afrikaanse vlag 21 keer geschilderd op de gezichten van de kinderen in Mbonsweni bij de kick-off van een nieuw feedingsprogramma. Uiteindelijk werd met een crew van vijf kinderen mijn gezicht ook ongeveer in die richting beschilderd. Ook heb ik afgelopen week de ‘big five in one day’ gezien: olifant, luipaard, buffel, leeuw en neushoorn (+ zebra’s, apen en giraffen) en heb ik de big six in mijn koffer gesignaleerd. Een ware kikkerfamilie. Kikkers doen niet zoveel, maar het is gewoon minder fijn dat wanneer je een schoon t-shirt aan wil doen er een kikker uitspringt…

Op het moment sta ik voor een belangrijke keuze, ik kan óf 121 koeien naar huis sturen (het hoogste bod tot nu toe) óf zelf in het vliegtuig stappen.

Heb het allemaal nu even minder helder hoe en wat precies maar ik leer nog steeds veel hier, geniet van al het moois en hoorde laatst een mooie quote die dit ongeveer samenvat: “I need Africa more than Africa needs me (?)”

Apen op het aanrecht en een bijna-slumdogmillionairtoiletervaring

Het wordt weer eens tijd voor een korte update, maar heb weinig inspiratie om te schrijven. Raar want ik heb de meest bijzondere dingen gezien. Misschien wel omdat het niet te omschrijven valt. Ik ben net terug van een reis samen met pap door het oosten van Zuid-Afrika. Blyde River Canyon, Drakensbergen, Indische Oceaan, Ithala Game Reserve en Swaziland. Je kan hier zo ongeveer 256 pagina’s over volschrijven, zie de Lonely Planet… Bij deze reis hoorden ook kortingen op bekeuringen omdat we zo beleefd waren, apen op het aanrecht, enorm mooi uitzicht op de zee vanuit ons huisje, hagediswezens naast je bed, neushoorns op de weg, aardvarkens om je hut, krokodillen in de vijver, slapen in een uitvergrote bijenkorf en dansen met Zulu’s. Veel gezien en meegemaakt, soms onwerkelijk maar vooral heel erg mooi. Ook bijzonder om deze reis samen met pap te maken!

Wel naar af en toe was het verschil tussen blank en zwart, arm en rijk, toerist en geen toerist, waar ik nu nog meer mee geconfronteerd werd dan in de communities. Als toerist word je gedwongen om te gaan denken in wij/zij, of je het nou wil of niet. De zij willen geld van de wij. De wij zijn bang voor de zij. De wij zitten achter hekken, tralies, ingewikkelde alarmsystemen. De zij maken schoon bij de wij en de belangrijkste regel in dit hele systeem is dat de wij en de zij geen vrienden kunnen zijn. Er is een soort van omgekeerde Apartheid gaande en ik ben er nog niet uit waar de ‘macht’ nou precies ligt. De wij hebben geld, de zij hebben de meerderheid. Waar vroeger de zwarte bevolking tijdens de Apartheid werd opgesloten in townships en het verboden werd de straat op te gaan, zitten de blanken nu opgesloten achter enorme hekken, soms amper te onderscheiden van een gevangeniskamp en gaan met angstige ogen de straat op. Ik weet niet wie het er beter af zijn, maar ik wil wij noch zij zijn. Is er een midden waar wij/zij samen kunnen komen? Ik hoop dat dit zo kan zijn in de communities waar we elkaar meer als vrienden zien, elkaar nodig hebbende en waar huidskleur er (minder) toe doet…

Inmiddels ben ik weer terug op de YWAM base en voelt het als een nieuwe fase zo na mijn reis en zonder alle teams. Ik heb een soort van visie en ‘weekplan’ voor mijzelf opgesteld (ja toch) en ga morgen praten over de eventuele mogelijkheden.

Vandaag ben ik mee geweest naar een nieuwe community, de Masoya (als ik het goed schrijf) en wij/zij gaan een nieuw huis bouwen voor een jongen van zestien, wees, die in zijn eentje in een krot woont. Naast een beetje zand scheppen heb ik met de Afrikaanse ‘bouwvakkers’ gepraat over relaties en het belang van het hebben van één vrouw, ik snap werkelijk waar niet hoe ze dat kunnen, één vrouw is meer dan zat toch? Het was een interessant gesprek : ) Ook heb ik daar een soort van ‘bijna-slumdogmillionairtoiletervaring’ gehad (voor degene die de film gezien hebben). Ik moest erg nodig naar de wc en dook het huisje in dat naast de hut stond, het viel me op dat de vloer enorm scheef was maar ik vond het allang prima dat ik iets had. Toen ik terug kwam keken de bouwvakkers mij verbaasd aan ‘je bent toch niet echt naar die wc gegaan?’ ‘Eh ja’. (Gelach) ‘Die wordt niet meer gebruikt vanwege instortgevaar… Great ik ben zojuist bewaard gebleven voor een zwempartij in poep , this is Africa : )

Voor nu schijnt de zon hier nog steeds, hoewel we richting de herfst gaan, begin ik dus steeds meer mijn best te doen om het verschil in huidskleur tussen zwart en wit op te lossen en moet ik weer opnieuw leren te vertrouwen en tijd te nemen om stil te staan. Ik las net dit en vind het een mooie afsluiting, ook voor het gehaaste, drukke leven in Nederland (soms).

Capturing moments takes time! Time to see your dreams become reality, time to be more creative with your love life, time to capture the ideas that you were created to share with the world.
‘Nobody sees a flower – really – it takes time – we haven’t the time – and so to see takes time, like to have a friend takes time.’

‘Today’s colour is sunshine – spread it around!’

Samen alleen maar dan wel alleen samen

Het lastige maar ook het mooie aan reizen is dat het niet te omschrijven valt in een x aantal woorden. Hoe je het ook probeert, je zal altijd tekort doen aan alles wat je ziet. Zoals gisteren, we maakten een tour langs de Blyde River Canyon, in twee woorden: bijzonder mooi! (Gelukkig hebben we de foto's nog...)

De komende 10 dagen maak ik een rondreis samen met pap door het Noorden en Oosten van Zuid-Afrika. Ben benieuwd wat ik allemaal ga zien.

Afgelopen week was 'normaal'. Gewerkt bij Elizabeth, gesprekken met Khethiwe, met kinderen gespeeld en heb een heus voetbaltoernooi voor meisjes georganiseerd (ja broers jullie mogen trots op mij zijn)

Voel me hier steeds meer thuis, ben nu op zo'n punt dat ik eigenlijk niet meer terug wil, of in ieder geval soms bang ben om terug te gaan naar Nederland en in mijn oude drukke levensleur (is dat een woord?) terug te vallen. Gelukkig heb ik nog twee maanden om het me nog meer eigen te maken en hoop iets van dit mooie leven mee terug te nemen naar Nederland. Help mij hier aan te herinneren als ik weer terug ben!

Dinsdag heb ik vuil verplaatst van de ene plek naar 3 meter verderop, zonder te zeggen waarom. Erg lastig voor mij omdat ik altijd wil weten 'waarom,wanneer,hoe,wat het plan is en het eigenlijk altijd beter weet'. Iets wat ik hier leer, geen vragen stellen maar gewoon doen:)

Woensdag ben ik naar een nieuwe community geweest en weer nieuwe kinderen ontmoet. Een meisje 'welcome', kwam naar me toe en we werden vrienden voor twee uur. We spraken allebei onze eigen taal maar we leken elkaar te begrijpen. Welcome leerde mij iets wat voor mij een nieuw perspectief zal zijn de komende twee maanden. We stonden samen in de rij te wachten op haar eten. Waar andere kinderen gelijk hun bakje leegaten deed zij er een deksel op. 'Papa ill'. Hoe weinig zij ook had, hoe jong ze ook was, alles wat zij had en wie zij was stelde zij in dienst voor de ander. De afgelopen weken heb ik veel over mijzelf geleerd en veel mogen ontvangen en dit was erg waardevol. De laatste dagen besefte ik me opeens dat het niet om mij gaat en wil ik zijn zoals 'Welcome'. Tof hoe inspirerend een meisje van 9 jaar kan zijn, les voor deze week: kijk nooit neer op wie dan ook!

Leren & Presteren, Witbank en Platsak

Iets wat me de afgelopen week heeft geraakt is iets waar we allemaal van gehoord hebben, we allemaal weten maar wat pas echt dichtbij komt als je er middenin zit: het verschil tussen zwart en wit, arm en rijk en de Nederlandse invloed in Zuid-Afrika.

Rijden door het land kom je winkels tegen met de naam 'Platsak' (...), rij je van de streek 'Swartkoppies' naar 'Witbank' en laat een man angstvallig aan mij zien door middel van een badge dat hij 'toch echt hier werkt en mij alleen maar wil helpen'. Misschien had hij nog gelijk ook, zonder die badge had ik hem minder vertrouwd.

Ook in de community word ik hier dagelijks mee geconfronteerd. Is het een illusie dat ik hier een kleine verandering in wil brengen? Dat het verschil productief kan worden, dat we van elkaar kunnen leren? Ik hoop het. Het maakt mij er ook bewust van hoe ik zelf in Nederland neer kon kijken op de Marrokaanse cultuur. Hoop dat er meer wederzijds begrip kan komen, weet nog niet precies hoe, maar het heeft wel mijn hart. Nodig eens mensen uit de buurt uit in ons je huis.

Khetiwe en ik praten er weinig over maar we weten allebei van het verschil. Ik zou haar mijn hele spaarrekening willen geven maar ik weet tegelijkertijd dat het weinig oplost. Mama en tante Nita en de kinderen maken een pakketje voor haar. Khetiwe vertelde mij dat de inhoud voor het pakketje minder belangrijk is dan het idee dat mensen in Nederland aan haar denken. De afgelopen dagen heb ik veel met haar gepraat en begin steeds meer bewondering voor haar te krijgen. Ook leert ze me veel praktische dingen: hoe je de ingewanden van een koe in stukken moet snijden en hoe je met een pollepel ter grote van een schep in een pan vol met pap zo hard als cement moet roeren (om maar een paar voorbeelden te noemen...)

Ook heb ik de afgelopen week meegeholpen bij een project van Heidi Baker, Iris ministry. Op deze base wonen kinderen die niet meer in de community kunnen wonen. Je kan de misbruik, mishandeling en angst in de ogen van de kinderen aflezen. Kinderen die je aan je vastklampen alsof je het laatste bent wat ze hebben, het maakt me machteloos. Tegelijkertijd besef ik me dat ik op dat moment niks anders kan doen dan ze knuffelen met alle liefde die ik heb.

Dit is hetzelfde in de community Dwaleni, waar elke donderdag een feeding plaatsvindt. Er is zoveel crap gaande, misbruik en verslaving. Jonge meisjes staan naast je en wapperen met hun rokjes en kijken met een verleidende blik. Hoe oud zijn ze, zes/zeven? De slogan op hun schooluniformen maakt me boos: 'leren en presteren' (en dit is niet vertaald) ze weten zelf waarschijnlijk niet wat het betekent. Ik weet niet precies op wie ik boos ben, waarschijnlijk door het gevoel van machteloosheid dat bovenkomt.

Naast al deze crap zijn er veel kleine momenten van hoop, liefde, vreugde en genieten. Nu ik mij veel meer thuis voel hier in Zuid-Afrika, voel ik mij ook veel meer in staat om echt iets voor de kinderen hier te betekenen. Donderdagen zijn mijn favoriet. 'S ochtends samen koken met Khetiwe en 's middags de hele middag spelletjes spelen met de meisjes in Dwaleni. Daarnaast probeer ik de oudere kinderen te helpen met hun huiswerk. Door naast ze te gaan zitten en te vragen wat er in hun tas zit. Verlegen halen ze hun schriften uit hun tas en tonen me hun huiswerkopdrachten. Dit is iets wat echt mijn hart heeft hier, one-o-one de kinderen motiveren voor school, ben benieuwd wat er komen gaat!

Verder begin ik te genieten van het leven op de base en heb ik een paar nieuwe kamergenootjes: 68 spinnen, ontelbaar rare vliegwezens waar ik geen naam voor weet en een hagedis, fijn : ) Over drie weken komt er een andere intern, Carolyn, looking forward! Daarnaast trek ik veel op met het Zwitserlandteam, die gasten zijn echt enorm grappig. Ik schijn ook humor te hebben, beetje jammer alleen dat ik op dat moment een serieuze vraag aan het stellen was.

Dit bericht schrijf ik vanaf een balkon met een enorm mooi uitzicht op dorpjes in de heuvels. Ik ben een weekendje weg met Brittany, Hayley, Monique en Keri, vier meiden die als staff werken voor de DTS/Ten Thousand Homes. We passen op twee huizen van vrienden van hen, zware taak : )

Gisteren kreeg ik een bemoediging van iemand, ze vertelde me dat ze aan me moest denken en dat ze het idee had dat alles wat ik hier nu al leer nog maar het begin is. En dat het niet alleen voor mij zal zijn maar ook voor anderen. Ik zie uit naar de komende twee maanden, mijn reis van een week samen met papa, ik mis jullie wel maar ik merk dat mijn hart steeds meer hier in Afrika is. Een simpele ontdekking deze week: doe de kleine dingen met veel liefde en passie en vergeet niet te dromen.

Hamba Katille, jullie zijn mooie mensen,

meet met een verbrande neus

Giraffen op de weg en een nieuw onderkomen

Slapen is belangrijk. Op dit moment voel ik mij heel wat beter dan het vorige bericht. Thanks dus!

Twee dagen geleden ben ik naar het Krugerpark geweest, giraffen op de weg alsof het niks is en een file veroorzaakt door neushoorns alsof het de normaalste zaak van de wereld is : )

Gisteren heb ik weer gewerkt bij Elisabeth samen met Khethiwe (ik weet nu eindelijk hoe je het schrijft:)). Ze vertelde mij meer over haar verleden en we moesten samen huilen. Deze drie maanden in Afrika zijn zeker niet voor niks. Verder beschouwen sommige vrouwen uit de omgeving het huis van Elisabeth als een soort van kinderopvang. Ik begin hier enorm veel van kinderen te houden, maar als ze gaan huilen zonder enige reden en mijn schoot als toilet gebruiken ben ik opeens ietsje minder blij..Het is trouwens bizar om te zien hoe jong de kinderen hier voor zichzelf leren te zorgen, ze moeten wel.

Ook heb ik een jong meisje ontmoet, Precious. Ze werd aan mij geintroduceerd: '9 jaar oud, wees, besmet met Aids.' Ze pakte mijn hand en liet deze voor de rest van de tijd dat ik bij haar was niet meer los. Tot deze ontmoeting met Precious was ik me niet bewust van het Aids probleem, het blijft verborgen, het is een schande en niemand wil er over praten. Komende dinsdag ga ik met een nieuw team meehelpen met Home Based Care (een soort thuiszorg alleen dan iets minder georganiseerd) en we gaan dan mensen verzorgen en bemoedigen die niet meer hun huis uit kunnen.

Over het nieuwe team gesproken, het Orlando team heb ik vandaag uitgezwaaid en er is een nieuw team uit Zwitserland gearriveerd, een snowboard DTS-team. Vraag me niet wat ze hier komen doen, maar ik ben allang blij dat ik weer wat mensen om me heen heb en waardeer hun lompe grappen.

Vandaag voelde als een nieuwe start. Ik heb een nieuwe kamer, wat eigenlijk meer op een gevangeniscel lijkt, grote kale ruimte, lelijke muren, een heel klein raampje met tralies ervoor en dan een enorm bed. Op mijn manier heb ik er iets gezelligs van gemaakt en heb met kauwgom wat foto's op mijn muur geplakt : )

Verder kreeg ik van mijn moeder een interessant smsje wat zo ongeveer de grootste struggle is hier: je bent een human being in plaats van een human doing. Het is nog steeds moeilijk om de switch te maken van elke minuut volgepland naar niet eens weten wat je de volgende seconde gaat doen. Maar, het is waarschijnlijk goed voor me, ik leer hier enorm veel van en wil jullie hierin ook echt bemoedigen. Geniet van de stilte, zoek rust op en geniet!

De laatste dagen begin ik steeds meer te dromen, krijg ik visie voor deze omgeving en begin ik zelfs het eten te waarderen. De conclusie van dit bericht is dat ik dus steeds meer begin te wennen, enorm geniet van de zon, blij wordt van de kinderen hier en het normaal vind dat er kikkers naast mij zwemmen in de douche.

Take care en de mailtjes doen mij goed!

twee weken

Vogelgeluiden, krekels, palmbomen, t-shirt en teenslippers en het is 20:30..januari : )

Bijna twee weken voorbij en om eerlijk te zijn schrijf ik dit met tranen in mijn ogen. Heb het de afgelopen nacht en dag erg moeilijk gehad, we hadden een paar inbrekers maar gelukkig heeft God ons onwijs beschermd. Er is niks ernstigs gebeurd maar ik ben wel enorm bang geworden. Please vrienden en familie, pray for me en alle mensen hier!

Verder gaat het wel ok, begin te wennen aan de cultuur en omgeving. Afrikaanse wc's beginnen normaal voor mij te worden en ik leer mijn eerste woordjes Zulu!

Ik kan geen woorden meer vinden om te schrijven, het lukt me niet meer op het moment maar wil jullie toch even een korte update geven hoe het gaat.

De meeste tijd trek ik op met een YWAM team uit Orlando, deze meiden zijn echt geweldig. En ik maar denken dat ik God vertrouwen, liefde geven en ontvangen, genade en meer van dat soort dingen onder 'controle' had. Nee dus. Af en toe ben ik helemaal gebroken maar hun liefde voor mij raakt me echt en brengt me dichter bij God. Ik slaap met 5 andere meiden in een hutje en Hannah een stoer meisje uit New-York, heeft een speciaal plekje in mijn hart. Ze is een goede basketballer en erg intelligent. In het begin was ze kortaf en erg afstandelijk, maar ze is mijn engel hier. Ze beschouwen me nu als een van hun team maar helaas vertrekken ze aanstaande vrijdag.

Daarnaast hang ik dus wat rond in de communities. De community waar katouje woont heet Kabokweni. Hier help ik mee met het bouwen van een carecenter en het snijden van groente voor de kinderen die hier elke dag komen. Dit voedingsprogramma wordt gerund door Elizabeth, een Afrikaanse vrouw die haar werk heeft opgezegd en haar huis openstelt voor weeskinderen. Een enorm inspirerende vrouw! De afgelopen week heb ik een uur lang bonen uitgezocht: er zitten soms stenen in de bonen, dit deed ik met alle liefde die ik had (zoals Rienus me heeft geleerd:)) want stel je voor dat een van die kinderen op een steen loopt te kauwen in plaats van een boon. Ik hang daar ook veel met Katouje rond, ik mocht met haar bidden en ze begint me steeds meer in vertrouwen te nemen. Haar dochtertje was voor het eerst vrolijk, ik heb dan weinig kennis van de pedagogiek maar ik denk dat ze een hechtingsstoornis heeft. Wanneer ze haar moeder niet meer ziet begint ze te huilen en over de grond te rollen. Dit is zo'n moment dat er van alles door mn hoofd gaat. Psychologen en pedagogen lijken niet te bestaan in Afrika, dit terwijl depressie een van de grootste problemen is. Er is enorm veel gaande maar hier wordt weinig tot niet over gepraat. Praten zit er over het algemeen niet heel erg in, ik leer hier de stilte waarderen. Ik hoorde van de staff hier dat Katouje een paar maanden geleden zelfmoord wou plegen, nu lijkt het beter te gaan en ik blijf voor haar bidden! Maar vandaag was dus zo'n moment dat haar dochtertje Chamin voor het eerst vrolijk was en op mijn schoot wou zitten, helaas werd het opeens heel erg warm en geel op mijn schoot, Katouje heeft geen geld voor luiers...

Over het algemeen vind ik het heerlijk om met de kinderen te knuffelen en in een andere community, Dwaleni, is het elke donderdag gekkenhuis. De vrijwilligsters runnen daar elke donderdag een feeding voor ongeveer 120 kinderen. Wanneer onze trucks arriveren worden we overvallen door de kinderen en spelen we de hele middag spelletjes. Ook lijken ze mijn haar erg interessant te vinden, mijn haar lijkt hen minder interessant te vinden...

Zoals jullie merken is het een beetje een chaosbericht maar dat is ongeveer evenredig hoe het er nu in mijn hoofd aan toe gaat. Aan het eind van dit bericht merk ik dat het wel helpt om even wat op te schrijven hoe ongestructureerd het ook is. Ik word hier over het algemeen wat ongestructureerder, ik moet wel, kunnen jullie je het voorstellen, meet zonder planning : )

Als laatste heb ik nog een mooie bemoediging, lees Hosea 62 eens, vers 2b.

Ik waardeer jullie emails enorm en ben enorm dankbaar voor jullie vriendschap.

Meet

Nonstopfunday, regen en een nieuwe zus

Ik heb zoveel te vertellen dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen. Zal ik iets vertellen over het leven hier op de YWAM base, de planning die er niet is, het eten dat niet echt te combineren valt met mijn maag, een Afrikaanse kerk, het eten bij twee Afrikaanse meisjes thuis, dat de electriciteit uitvalt na regen, het water het dan ook niet meer doet en dat dit niet fijn is als je je net helemaal hebt ingezeept.., het leven in de community, de dromen van Afrikaanse jongeren, alle mensen die ik heb ontmoet, of hoe ik me voel? Eigenlijk heb ik geen zin in schrijven en ben ik alleen maar geinteresseerd in een conversatie, dat ik ook gelijk kan horen hoe het met jullie gaat. Maar om toch iets te vertellen over het leven hier een verhaal van een meisje/vrouw/moeder die ik heb ontmoet.

Gisterochtend stond ik samen met het YWAM Orlando team weer vroeg op, werden we in een truck geladen, reden we naar de Kabokweni community om vervolgens met een pikhouweel en schep de grond klaar te maken voor de bouw van een carecenter. Ik had nog geen eens een half uurtje wat zand verplaatst van de ene naar de andere kant (ik maak me niet eens meer druk over hoe in-effecient het hier vaak aan toe gaat..)toen ik werd geroepen om wat groente te snijden voor het eten van de weeskinderen die 's middags altijd komen.

Daar liep ze, Kittouje, met een handdoek op haar rug had ze een prachtig meisje vastgebonden. 'Is that your child', vroeg ik. 'Yes', zei ze, 'that's my child. My second, my oldest one is five years old. Ik keek het meisje in haar ogen, ze keek angstig, ingevallen ogen en had littekens op haar gezicht. Er ging van alles door mijn hoofd. Ze kon onmogelijk ouder zijn dan ik was. 'How old are you', vroeg ik dan ook. ' I'm turning 21'. Ok twintig jaar dus en een snel rekensommetje maakte dat ze 15 was toen ze haar eerste kind kreeg. We zwegen allebei en gingen verder met het snijden van kool. Ze was er zeker weten beter in dan ik was en ik vroeg haar he tmij te leren. Ze moest lachen:'when you are home you tell everyone that you learned cutting from me, from your new sister? ' Het was een vraag, ' do you have sisters' vroeg ze aan mij. 'No I haven't, was mijn antwoord, ' but I always wished that I had a sister, but I have a very cool mum : ) 'I have no mother and no sisters' was haar antwoord. Ze keek me aan en zei 'but we could be sisters'? Ik zei 'Yes we can be sisters',ze pakte mn hand. We gingen weer verder met het snijden van kool en we hadden een gesprek over het leven in Afrika.
Toen vroeg ze mij of ik haar huis wou zien. Ik realiseerde me hoe bijzonder dit was en zei dat ik dit graag zou willen zien. Ze woonde vlakbij en wees me een hutje op de heuvel aan, gemaakt van afval. Zij ging voorop met haar dochter op haar rug. Ik keek naar het meisje en ik wou eigenlijk niet eens nadenken over wie de vader zou zijn. Ik vroeg het haar. 'I got it from a boyfriend, when he saw I was pregnant he ran away, my first child is not from the same man, it is not good'. Ze prevelde wat voort, het is niet goed, ik ben alleen, geen werk, geen school, ' I don't want no babies anymore, I want to stay away all the guys if they don't wanna marry me, I don't wanna play. They don't understand me, it is hard to have to little girls, it is not good, I have no money.
We kwamen aan bij haar huisje, een bed, een kast en wat potjes en pannetjes. Haar radio was haar schat. Ik weet niet eens meer wat er allemaal door mijn hoofd ging, ik voelde me alleen maar heel erg egoistisch, dat ik me zo alleen voelde de afgelopen dagen, dat ik me druk maakte om de laptop die ik niet meegenomen had. Ik vroeg haar wat zij in de avonden deed. 'Sitting, listening the radio, doing nothing, I love silence'. Ze graaide wat in haar kast en haalde er een fotoalbum uit. Ze liet trots foto's van haar twee kinderen zien. Ik begon de Afrikaanse mannen steeds minder te mogen en ik begon steeds meer om Kittouje te geven. Zou haar zo graag al mijn geld willen geven, laoptop, vliegticket, eten, alles. Ik wist alleen ook dat dit niks gaat oplossen. Alles wat ik haar nu kon geven was daar zijn en mijn volle aandacht en liefde. Waar was de hoop? God hoe gaat U haar helpen? Een man en schoon drinkwater kan ik niet voor haar kopen, maar ik bid dat U Kittouje geeft wat zij nodig heeft.
Het begon te regenen en we haalden haar was van de lijn, ze lachte om mijn traagheid. We gingen wat drinken bij haar buurvrouw, mijn moeder zou hem helemaal freaken bij het zien van alle onhygiene : )
We liepen samen terug, even oud, allebei dochters van God, maar wel totaal verschillende levens. Ik dacht opees aan iets dat ik nog in mijn tas had en gaf haar een knuffeltje dat ik graag aan mijn moeder wou geven toen ik wegging. Haar dochtertje pakte het af en ze werd boos. 'no, that is mine, I got it from my sister'. Ik hoop echt dat ik haar de komende tijd beter mag leren kennen..

Voor de rest is alles hier nog maar onduidelijk, ik heb geleerd dat het kleine heel groot kan zijn en geduld en vertrouwen zijn sleutelwoorden. Het is ongeorganiseerder dan ik had verwacht, maar aan de andere kant vind ik dat ook een heel sterk punt aan Ten Thousand Homes. Hun visie is dat de community zelf de verantwoordelijkheid draagt voor de activiteiten en de voedselvoorziening en dat TTH er naast staat en een supportende rol heeft. Dat maakt mijn taken onduidelijker maar ook leerzamer. Vanavond heb ik een ladiesnight met de vrouwen van de basis en dan hoop ik eindelijk kennis te maken met de staff, volgens mij zijn het erg inspirerende mensen dus ik ben benieuwd!

Mijn genietmomentje van de dag is het zitten in de truck, achterin, in stilte, wind door mn haren en het mooie Afrikaanse landschap, cultuur en de mensen die aan me voorbij glijden. Het engels praten valt me zwaar, het eten went niet en ik mis mijn brood met banaan en appels met yoghurt : ) Maar mijn teenslippers, t-shirts en de zon zou ik zeker niet willen ruilen voor drie paar sokken, truien en vrieskou : ) Het is hier dus niet altijd makkelijk maar ik leer wel het kleine te waarderen, dat God van je houdt en het leven in het nu. Daarom voor jullie: wees blij met het kleine en geniet van bananen en harde poep.

Vanuit Nelspruit, Meet

pikhouwelen en modder

Allereerst: thanks voor al jullie lieve mailtjes. Ik heb ze net even snel gelezen en dat deed me erg goed! Ik moest voor het eerst huilen sinds ik in het vliegtuig ben gestapt en ik was daar stiekem wel blij om : )

Even een korte update. Het is bijzonder hier. Gisteren mocht ik meehelpen met een feeding programm in de community kabokweni, gedanst met kinderen, en een paar meisjes gingen vlechtjes in mijn haar maken, wel ben ik nog op zoek naar mijn houding. Vandaag had ik een dag vrij maar ik vond het maar niks hier in mijn eentje, dan ga je nadenken en meer van dat soort dingen dus ik besloot om mee te gaan met het outreachteam uit Orando. De wekker ging om 6.00 en daar stond ik in mn oude kloffie, pikhouwelen en modder scheppen voor de bouw van een nieuw care-center in een andere community. Ik leer hier nieuwe dingen, als ik mn kamer uit moet ga ik gewoon mn eigen huisje bouwen : )

Het is even heel kort, kreeg weer 2 minuten : ) Ik hoop later wat meer details te vertellen van alles wat ik hier meemaak en zie...Ik hou jullie op de hoogte en de belangrijkste les van vandaag is dankbaarheid. Een meisje uit de community, waarschijnijk een wees, ging samen met mij bidden, en ze kon alleen maar God dankbrengen voor wie Hij was, dat raakte me enorm en daarom ga ik dat zo ook maar even doen. Dank U God voor de zon, dank U voor de mooie insekten en het gezelschap onder de douche,dank U voor de mooie omgeving, dank U voor Uw liefde en dank U dat U zoveel groter ben dan ik ben en dank U voor vrienden!

Verbrand en wel, vanuit Afrika

Douchen met een kikker

Over verwachtingen gesproken, alles is hier anders dan ik had verwacht : ) Ik heb nog 2 minuten om dit te schrijven maar wou even laten weten dat ik veilig ben aangekomen in de buurt van White River. En dat 'in de buurt van' kan je heel letterlijk nemen. Ik slaap in een hutje in een soort van bush, gisteren freakte ik hem helemaal maar vanmorgen moest ik lachen dat ik onder de douche stond met een kikker naast me, spinnen boven me en nog meer van dat soort rare beestjes. Welkom in Afrika. Verder ben ik enorm blij met alle boekjes die ik mee heb gekregen, want stiekem valt het me best wel zwaar om hier alleen te zijn. Nu nog veel vrije tijd en ruimtes om na te denken over van alles en nog wat, maar ik hoop dat er snel iets gaat komen wat helemaal mijn hart gaat krijgen! Een ding wat ik deze dagen heb geleerd, vertrouw op God en het zal goedkomen.

Johannesburg airport

Hoe klein ik dan ook mag zijn, ik had vannacht drie stoelen voor mijzelf en dus ook drie kussentjes en drie dekens. En dan nog niet kunnen slapen : ) Inmiddels ben ik al 4 uur op de bus aan het wachten op het vliegveld van Johannesburg, heb ik meer dan genoeg koffie op, loop ik rondjes maar weet niet waarheen, ben enorm moe, voel me alleen en uiteindelijk maar een internetcafe ingedoken : )

Verder vind ik het geweldig hier en ben ik enorm blij als ik eindelijk in mn bus zit richting White River.

De moraal van dit verhaal: mijn vliegtuig is dus niet neergestort, stewardessen zijn maar raar en ik heb slaap nodig!

Ten Thousand Homes

Ten Thousand Homes creates “HOME” for children orphaned by HIV/AIDS in Southern Africa by building multi-care centers, building homes, and providing a sense of belonging for orphans and vulnerable children

Ten Thousand Homes brings “HOPE” by providing quality training, education, and economic opportunities.

Overmorgen en zon

Ik hou van schrijven in mijn dagboek, daarom dacht ik dat ik het leuk zou gaan vinden om een blog bij te houden. Op dit moment betwijfel ik dat : ) Opeens moet je rekening gaan houden met een publiek, hoe eerlijk kan ik zijn? Voor wie schrijf ik? Zo interessant ben ik nou ook weer niet, het is maar voor drie maanden...

Toch welkom op mijn blog, ik zie wel wat ik er van ga maken. Ik hoop iets te gaan delen van mijn ontdekkingen en belevenissen daar. Misschien mensen te inspireren in creativiteit, liefde, vriendschap, leven in het nu, dankbaarheid en vertouwen - omdat ik deze dingen zelf een beetje aan het ontdekken ben. Ook al is het alleen maar voor mijzelf (en mijn moeder : ))

Overmorgen zit ik in een vliegtuig richting Zuid-Afrika. Ik hou van de zon, van mensen en van avontuur, dus het gaat vast goedkomen daar!

Take time every day to do something silly : )

Vanuit Utrecht, Meet