twee weken

Vogelgeluiden, krekels, palmbomen, t-shirt en teenslippers en het is 20:30..januari : )

Bijna twee weken voorbij en om eerlijk te zijn schrijf ik dit met tranen in mijn ogen. Heb het de afgelopen nacht en dag erg moeilijk gehad, we hadden een paar inbrekers maar gelukkig heeft God ons onwijs beschermd. Er is niks ernstigs gebeurd maar ik ben wel enorm bang geworden. Please vrienden en familie, pray for me en alle mensen hier!

Verder gaat het wel ok, begin te wennen aan de cultuur en omgeving. Afrikaanse wc's beginnen normaal voor mij te worden en ik leer mijn eerste woordjes Zulu!

Ik kan geen woorden meer vinden om te schrijven, het lukt me niet meer op het moment maar wil jullie toch even een korte update geven hoe het gaat.

De meeste tijd trek ik op met een YWAM team uit Orlando, deze meiden zijn echt geweldig. En ik maar denken dat ik God vertrouwen, liefde geven en ontvangen, genade en meer van dat soort dingen onder 'controle' had. Nee dus. Af en toe ben ik helemaal gebroken maar hun liefde voor mij raakt me echt en brengt me dichter bij God. Ik slaap met 5 andere meiden in een hutje en Hannah een stoer meisje uit New-York, heeft een speciaal plekje in mijn hart. Ze is een goede basketballer en erg intelligent. In het begin was ze kortaf en erg afstandelijk, maar ze is mijn engel hier. Ze beschouwen me nu als een van hun team maar helaas vertrekken ze aanstaande vrijdag.

Daarnaast hang ik dus wat rond in de communities. De community waar katouje woont heet Kabokweni. Hier help ik mee met het bouwen van een carecenter en het snijden van groente voor de kinderen die hier elke dag komen. Dit voedingsprogramma wordt gerund door Elizabeth, een Afrikaanse vrouw die haar werk heeft opgezegd en haar huis openstelt voor weeskinderen. Een enorm inspirerende vrouw! De afgelopen week heb ik een uur lang bonen uitgezocht: er zitten soms stenen in de bonen, dit deed ik met alle liefde die ik had (zoals Rienus me heeft geleerd:)) want stel je voor dat een van die kinderen op een steen loopt te kauwen in plaats van een boon. Ik hang daar ook veel met Katouje rond, ik mocht met haar bidden en ze begint me steeds meer in vertrouwen te nemen. Haar dochtertje was voor het eerst vrolijk, ik heb dan weinig kennis van de pedagogiek maar ik denk dat ze een hechtingsstoornis heeft. Wanneer ze haar moeder niet meer ziet begint ze te huilen en over de grond te rollen. Dit is zo'n moment dat er van alles door mn hoofd gaat. Psychologen en pedagogen lijken niet te bestaan in Afrika, dit terwijl depressie een van de grootste problemen is. Er is enorm veel gaande maar hier wordt weinig tot niet over gepraat. Praten zit er over het algemeen niet heel erg in, ik leer hier de stilte waarderen. Ik hoorde van de staff hier dat Katouje een paar maanden geleden zelfmoord wou plegen, nu lijkt het beter te gaan en ik blijf voor haar bidden! Maar vandaag was dus zo'n moment dat haar dochtertje Chamin voor het eerst vrolijk was en op mijn schoot wou zitten, helaas werd het opeens heel erg warm en geel op mijn schoot, Katouje heeft geen geld voor luiers...

Over het algemeen vind ik het heerlijk om met de kinderen te knuffelen en in een andere community, Dwaleni, is het elke donderdag gekkenhuis. De vrijwilligsters runnen daar elke donderdag een feeding voor ongeveer 120 kinderen. Wanneer onze trucks arriveren worden we overvallen door de kinderen en spelen we de hele middag spelletjes. Ook lijken ze mijn haar erg interessant te vinden, mijn haar lijkt hen minder interessant te vinden...

Zoals jullie merken is het een beetje een chaosbericht maar dat is ongeveer evenredig hoe het er nu in mijn hoofd aan toe gaat. Aan het eind van dit bericht merk ik dat het wel helpt om even wat op te schrijven hoe ongestructureerd het ook is. Ik word hier over het algemeen wat ongestructureerder, ik moet wel, kunnen jullie je het voorstellen, meet zonder planning : )

Als laatste heb ik nog een mooie bemoediging, lees Hosea 62 eens, vers 2b.

Ik waardeer jullie emails enorm en ben enorm dankbaar voor jullie vriendschap.

Meet