Samen alleen maar dan wel alleen samen

Het lastige maar ook het mooie aan reizen is dat het niet te omschrijven valt in een x aantal woorden. Hoe je het ook probeert, je zal altijd tekort doen aan alles wat je ziet. Zoals gisteren, we maakten een tour langs de Blyde River Canyon, in twee woorden: bijzonder mooi! (Gelukkig hebben we de foto's nog...)

De komende 10 dagen maak ik een rondreis samen met pap door het Noorden en Oosten van Zuid-Afrika. Ben benieuwd wat ik allemaal ga zien.

Afgelopen week was 'normaal'. Gewerkt bij Elizabeth, gesprekken met Khethiwe, met kinderen gespeeld en heb een heus voetbaltoernooi voor meisjes georganiseerd (ja broers jullie mogen trots op mij zijn)

Voel me hier steeds meer thuis, ben nu op zo'n punt dat ik eigenlijk niet meer terug wil, of in ieder geval soms bang ben om terug te gaan naar Nederland en in mijn oude drukke levensleur (is dat een woord?) terug te vallen. Gelukkig heb ik nog twee maanden om het me nog meer eigen te maken en hoop iets van dit mooie leven mee terug te nemen naar Nederland. Help mij hier aan te herinneren als ik weer terug ben!

Dinsdag heb ik vuil verplaatst van de ene plek naar 3 meter verderop, zonder te zeggen waarom. Erg lastig voor mij omdat ik altijd wil weten 'waarom,wanneer,hoe,wat het plan is en het eigenlijk altijd beter weet'. Iets wat ik hier leer, geen vragen stellen maar gewoon doen:)

Woensdag ben ik naar een nieuwe community geweest en weer nieuwe kinderen ontmoet. Een meisje 'welcome', kwam naar me toe en we werden vrienden voor twee uur. We spraken allebei onze eigen taal maar we leken elkaar te begrijpen. Welcome leerde mij iets wat voor mij een nieuw perspectief zal zijn de komende twee maanden. We stonden samen in de rij te wachten op haar eten. Waar andere kinderen gelijk hun bakje leegaten deed zij er een deksel op. 'Papa ill'. Hoe weinig zij ook had, hoe jong ze ook was, alles wat zij had en wie zij was stelde zij in dienst voor de ander. De afgelopen weken heb ik veel over mijzelf geleerd en veel mogen ontvangen en dit was erg waardevol. De laatste dagen besefte ik me opeens dat het niet om mij gaat en wil ik zijn zoals 'Welcome'. Tof hoe inspirerend een meisje van 9 jaar kan zijn, les voor deze week: kijk nooit neer op wie dan ook!

Leren & Presteren, Witbank en Platsak

Iets wat me de afgelopen week heeft geraakt is iets waar we allemaal van gehoord hebben, we allemaal weten maar wat pas echt dichtbij komt als je er middenin zit: het verschil tussen zwart en wit, arm en rijk en de Nederlandse invloed in Zuid-Afrika.

Rijden door het land kom je winkels tegen met de naam 'Platsak' (...), rij je van de streek 'Swartkoppies' naar 'Witbank' en laat een man angstvallig aan mij zien door middel van een badge dat hij 'toch echt hier werkt en mij alleen maar wil helpen'. Misschien had hij nog gelijk ook, zonder die badge had ik hem minder vertrouwd.

Ook in de community word ik hier dagelijks mee geconfronteerd. Is het een illusie dat ik hier een kleine verandering in wil brengen? Dat het verschil productief kan worden, dat we van elkaar kunnen leren? Ik hoop het. Het maakt mij er ook bewust van hoe ik zelf in Nederland neer kon kijken op de Marrokaanse cultuur. Hoop dat er meer wederzijds begrip kan komen, weet nog niet precies hoe, maar het heeft wel mijn hart. Nodig eens mensen uit de buurt uit in ons je huis.

Khetiwe en ik praten er weinig over maar we weten allebei van het verschil. Ik zou haar mijn hele spaarrekening willen geven maar ik weet tegelijkertijd dat het weinig oplost. Mama en tante Nita en de kinderen maken een pakketje voor haar. Khetiwe vertelde mij dat de inhoud voor het pakketje minder belangrijk is dan het idee dat mensen in Nederland aan haar denken. De afgelopen dagen heb ik veel met haar gepraat en begin steeds meer bewondering voor haar te krijgen. Ook leert ze me veel praktische dingen: hoe je de ingewanden van een koe in stukken moet snijden en hoe je met een pollepel ter grote van een schep in een pan vol met pap zo hard als cement moet roeren (om maar een paar voorbeelden te noemen...)

Ook heb ik de afgelopen week meegeholpen bij een project van Heidi Baker, Iris ministry. Op deze base wonen kinderen die niet meer in de community kunnen wonen. Je kan de misbruik, mishandeling en angst in de ogen van de kinderen aflezen. Kinderen die je aan je vastklampen alsof je het laatste bent wat ze hebben, het maakt me machteloos. Tegelijkertijd besef ik me dat ik op dat moment niks anders kan doen dan ze knuffelen met alle liefde die ik heb.

Dit is hetzelfde in de community Dwaleni, waar elke donderdag een feeding plaatsvindt. Er is zoveel crap gaande, misbruik en verslaving. Jonge meisjes staan naast je en wapperen met hun rokjes en kijken met een verleidende blik. Hoe oud zijn ze, zes/zeven? De slogan op hun schooluniformen maakt me boos: 'leren en presteren' (en dit is niet vertaald) ze weten zelf waarschijnlijk niet wat het betekent. Ik weet niet precies op wie ik boos ben, waarschijnlijk door het gevoel van machteloosheid dat bovenkomt.

Naast al deze crap zijn er veel kleine momenten van hoop, liefde, vreugde en genieten. Nu ik mij veel meer thuis voel hier in Zuid-Afrika, voel ik mij ook veel meer in staat om echt iets voor de kinderen hier te betekenen. Donderdagen zijn mijn favoriet. 'S ochtends samen koken met Khetiwe en 's middags de hele middag spelletjes spelen met de meisjes in Dwaleni. Daarnaast probeer ik de oudere kinderen te helpen met hun huiswerk. Door naast ze te gaan zitten en te vragen wat er in hun tas zit. Verlegen halen ze hun schriften uit hun tas en tonen me hun huiswerkopdrachten. Dit is iets wat echt mijn hart heeft hier, one-o-one de kinderen motiveren voor school, ben benieuwd wat er komen gaat!

Verder begin ik te genieten van het leven op de base en heb ik een paar nieuwe kamergenootjes: 68 spinnen, ontelbaar rare vliegwezens waar ik geen naam voor weet en een hagedis, fijn : ) Over drie weken komt er een andere intern, Carolyn, looking forward! Daarnaast trek ik veel op met het Zwitserlandteam, die gasten zijn echt enorm grappig. Ik schijn ook humor te hebben, beetje jammer alleen dat ik op dat moment een serieuze vraag aan het stellen was.

Dit bericht schrijf ik vanaf een balkon met een enorm mooi uitzicht op dorpjes in de heuvels. Ik ben een weekendje weg met Brittany, Hayley, Monique en Keri, vier meiden die als staff werken voor de DTS/Ten Thousand Homes. We passen op twee huizen van vrienden van hen, zware taak : )

Gisteren kreeg ik een bemoediging van iemand, ze vertelde me dat ze aan me moest denken en dat ze het idee had dat alles wat ik hier nu al leer nog maar het begin is. En dat het niet alleen voor mij zal zijn maar ook voor anderen. Ik zie uit naar de komende twee maanden, mijn reis van een week samen met papa, ik mis jullie wel maar ik merk dat mijn hart steeds meer hier in Afrika is. Een simpele ontdekking deze week: doe de kleine dingen met veel liefde en passie en vergeet niet te dromen.

Hamba Katille, jullie zijn mooie mensen,

meet met een verbrande neus

Giraffen op de weg en een nieuw onderkomen

Slapen is belangrijk. Op dit moment voel ik mij heel wat beter dan het vorige bericht. Thanks dus!

Twee dagen geleden ben ik naar het Krugerpark geweest, giraffen op de weg alsof het niks is en een file veroorzaakt door neushoorns alsof het de normaalste zaak van de wereld is : )

Gisteren heb ik weer gewerkt bij Elisabeth samen met Khethiwe (ik weet nu eindelijk hoe je het schrijft:)). Ze vertelde mij meer over haar verleden en we moesten samen huilen. Deze drie maanden in Afrika zijn zeker niet voor niks. Verder beschouwen sommige vrouwen uit de omgeving het huis van Elisabeth als een soort van kinderopvang. Ik begin hier enorm veel van kinderen te houden, maar als ze gaan huilen zonder enige reden en mijn schoot als toilet gebruiken ben ik opeens ietsje minder blij..Het is trouwens bizar om te zien hoe jong de kinderen hier voor zichzelf leren te zorgen, ze moeten wel.

Ook heb ik een jong meisje ontmoet, Precious. Ze werd aan mij geintroduceerd: '9 jaar oud, wees, besmet met Aids.' Ze pakte mijn hand en liet deze voor de rest van de tijd dat ik bij haar was niet meer los. Tot deze ontmoeting met Precious was ik me niet bewust van het Aids probleem, het blijft verborgen, het is een schande en niemand wil er over praten. Komende dinsdag ga ik met een nieuw team meehelpen met Home Based Care (een soort thuiszorg alleen dan iets minder georganiseerd) en we gaan dan mensen verzorgen en bemoedigen die niet meer hun huis uit kunnen.

Over het nieuwe team gesproken, het Orlando team heb ik vandaag uitgezwaaid en er is een nieuw team uit Zwitserland gearriveerd, een snowboard DTS-team. Vraag me niet wat ze hier komen doen, maar ik ben allang blij dat ik weer wat mensen om me heen heb en waardeer hun lompe grappen.

Vandaag voelde als een nieuwe start. Ik heb een nieuwe kamer, wat eigenlijk meer op een gevangeniscel lijkt, grote kale ruimte, lelijke muren, een heel klein raampje met tralies ervoor en dan een enorm bed. Op mijn manier heb ik er iets gezelligs van gemaakt en heb met kauwgom wat foto's op mijn muur geplakt : )

Verder kreeg ik van mijn moeder een interessant smsje wat zo ongeveer de grootste struggle is hier: je bent een human being in plaats van een human doing. Het is nog steeds moeilijk om de switch te maken van elke minuut volgepland naar niet eens weten wat je de volgende seconde gaat doen. Maar, het is waarschijnlijk goed voor me, ik leer hier enorm veel van en wil jullie hierin ook echt bemoedigen. Geniet van de stilte, zoek rust op en geniet!

De laatste dagen begin ik steeds meer te dromen, krijg ik visie voor deze omgeving en begin ik zelfs het eten te waarderen. De conclusie van dit bericht is dat ik dus steeds meer begin te wennen, enorm geniet van de zon, blij wordt van de kinderen hier en het normaal vind dat er kikkers naast mij zwemmen in de douche.

Take care en de mailtjes doen mij goed!

twee weken

Vogelgeluiden, krekels, palmbomen, t-shirt en teenslippers en het is 20:30..januari : )

Bijna twee weken voorbij en om eerlijk te zijn schrijf ik dit met tranen in mijn ogen. Heb het de afgelopen nacht en dag erg moeilijk gehad, we hadden een paar inbrekers maar gelukkig heeft God ons onwijs beschermd. Er is niks ernstigs gebeurd maar ik ben wel enorm bang geworden. Please vrienden en familie, pray for me en alle mensen hier!

Verder gaat het wel ok, begin te wennen aan de cultuur en omgeving. Afrikaanse wc's beginnen normaal voor mij te worden en ik leer mijn eerste woordjes Zulu!

Ik kan geen woorden meer vinden om te schrijven, het lukt me niet meer op het moment maar wil jullie toch even een korte update geven hoe het gaat.

De meeste tijd trek ik op met een YWAM team uit Orlando, deze meiden zijn echt geweldig. En ik maar denken dat ik God vertrouwen, liefde geven en ontvangen, genade en meer van dat soort dingen onder 'controle' had. Nee dus. Af en toe ben ik helemaal gebroken maar hun liefde voor mij raakt me echt en brengt me dichter bij God. Ik slaap met 5 andere meiden in een hutje en Hannah een stoer meisje uit New-York, heeft een speciaal plekje in mijn hart. Ze is een goede basketballer en erg intelligent. In het begin was ze kortaf en erg afstandelijk, maar ze is mijn engel hier. Ze beschouwen me nu als een van hun team maar helaas vertrekken ze aanstaande vrijdag.

Daarnaast hang ik dus wat rond in de communities. De community waar katouje woont heet Kabokweni. Hier help ik mee met het bouwen van een carecenter en het snijden van groente voor de kinderen die hier elke dag komen. Dit voedingsprogramma wordt gerund door Elizabeth, een Afrikaanse vrouw die haar werk heeft opgezegd en haar huis openstelt voor weeskinderen. Een enorm inspirerende vrouw! De afgelopen week heb ik een uur lang bonen uitgezocht: er zitten soms stenen in de bonen, dit deed ik met alle liefde die ik had (zoals Rienus me heeft geleerd:)) want stel je voor dat een van die kinderen op een steen loopt te kauwen in plaats van een boon. Ik hang daar ook veel met Katouje rond, ik mocht met haar bidden en ze begint me steeds meer in vertrouwen te nemen. Haar dochtertje was voor het eerst vrolijk, ik heb dan weinig kennis van de pedagogiek maar ik denk dat ze een hechtingsstoornis heeft. Wanneer ze haar moeder niet meer ziet begint ze te huilen en over de grond te rollen. Dit is zo'n moment dat er van alles door mn hoofd gaat. Psychologen en pedagogen lijken niet te bestaan in Afrika, dit terwijl depressie een van de grootste problemen is. Er is enorm veel gaande maar hier wordt weinig tot niet over gepraat. Praten zit er over het algemeen niet heel erg in, ik leer hier de stilte waarderen. Ik hoorde van de staff hier dat Katouje een paar maanden geleden zelfmoord wou plegen, nu lijkt het beter te gaan en ik blijf voor haar bidden! Maar vandaag was dus zo'n moment dat haar dochtertje Chamin voor het eerst vrolijk was en op mijn schoot wou zitten, helaas werd het opeens heel erg warm en geel op mijn schoot, Katouje heeft geen geld voor luiers...

Over het algemeen vind ik het heerlijk om met de kinderen te knuffelen en in een andere community, Dwaleni, is het elke donderdag gekkenhuis. De vrijwilligsters runnen daar elke donderdag een feeding voor ongeveer 120 kinderen. Wanneer onze trucks arriveren worden we overvallen door de kinderen en spelen we de hele middag spelletjes. Ook lijken ze mijn haar erg interessant te vinden, mijn haar lijkt hen minder interessant te vinden...

Zoals jullie merken is het een beetje een chaosbericht maar dat is ongeveer evenredig hoe het er nu in mijn hoofd aan toe gaat. Aan het eind van dit bericht merk ik dat het wel helpt om even wat op te schrijven hoe ongestructureerd het ook is. Ik word hier over het algemeen wat ongestructureerder, ik moet wel, kunnen jullie je het voorstellen, meet zonder planning : )

Als laatste heb ik nog een mooie bemoediging, lees Hosea 62 eens, vers 2b.

Ik waardeer jullie emails enorm en ben enorm dankbaar voor jullie vriendschap.

Meet