Ik heb zoveel te vertellen dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen. Zal ik iets vertellen over het leven hier op de YWAM base, de planning die er niet is, het eten dat niet echt te combineren valt met mijn maag, een Afrikaanse kerk, het eten bij twee Afrikaanse meisjes thuis, dat de electriciteit uitvalt na regen, het water het dan ook niet meer doet en dat dit niet fijn is als je je net helemaal hebt ingezeept.., het leven in de community, de dromen van Afrikaanse jongeren, alle mensen die ik heb ontmoet, of hoe ik me voel? Eigenlijk heb ik geen zin in schrijven en ben ik alleen maar geinteresseerd in een conversatie, dat ik ook gelijk kan horen hoe het met jullie gaat. Maar om toch iets te vertellen over het leven hier een verhaal van een meisje/vrouw/moeder die ik heb ontmoet.
Gisterochtend stond ik samen met het YWAM Orlando team weer vroeg op, werden we in een truck geladen, reden we naar de Kabokweni community om vervolgens met een pikhouweel en schep de grond klaar te maken voor de bouw van een carecenter. Ik had nog geen eens een half uurtje wat zand verplaatst van de ene naar de andere kant (ik maak me niet eens meer druk over hoe in-effecient het hier vaak aan toe gaat..)toen ik werd geroepen om wat groente te snijden voor het eten van de weeskinderen die 's middags altijd komen.
Daar liep ze, Kittouje, met een handdoek op haar rug had ze een prachtig meisje vastgebonden. 'Is that your child', vroeg ik. 'Yes', zei ze, 'that's my child. My second, my oldest one is five years old. Ik keek het meisje in haar ogen, ze keek angstig, ingevallen ogen en had littekens op haar gezicht. Er ging van alles door mijn hoofd. Ze kon onmogelijk ouder zijn dan ik was. 'How old are you', vroeg ik dan ook. ' I'm turning 21'. Ok twintig jaar dus en een snel rekensommetje maakte dat ze 15 was toen ze haar eerste kind kreeg. We zwegen allebei en gingen verder met het snijden van kool. Ze was er zeker weten beter in dan ik was en ik vroeg haar he tmij te leren. Ze moest lachen:'when you are home you tell everyone that you learned cutting from me, from your new sister? ' Het was een vraag, ' do you have sisters' vroeg ze aan mij. 'No I haven't, was mijn antwoord, ' but I always wished that I had a sister, but I have a very cool mum : ) 'I have no mother and no sisters' was haar antwoord. Ze keek me aan en zei 'but we could be sisters'? Ik zei 'Yes we can be sisters',ze pakte mn hand. We gingen weer verder met het snijden van kool en we hadden een gesprek over het leven in Afrika.
Toen vroeg ze mij of ik haar huis wou zien. Ik realiseerde me hoe bijzonder dit was en zei dat ik dit graag zou willen zien. Ze woonde vlakbij en wees me een hutje op de heuvel aan, gemaakt van afval. Zij ging voorop met haar dochter op haar rug. Ik keek naar het meisje en ik wou eigenlijk niet eens nadenken over wie de vader zou zijn. Ik vroeg het haar. 'I got it from a boyfriend, when he saw I was pregnant he ran away, my first child is not from the same man, it is not good'. Ze prevelde wat voort, het is niet goed, ik ben alleen, geen werk, geen school, ' I don't want no babies anymore, I want to stay away all the guys if they don't wanna marry me, I don't wanna play. They don't understand me, it is hard to have to little girls, it is not good, I have no money.
We kwamen aan bij haar huisje, een bed, een kast en wat potjes en pannetjes. Haar radio was haar schat. Ik weet niet eens meer wat er allemaal door mijn hoofd ging, ik voelde me alleen maar heel erg egoistisch, dat ik me zo alleen voelde de afgelopen dagen, dat ik me druk maakte om de laptop die ik niet meegenomen had. Ik vroeg haar wat zij in de avonden deed. 'Sitting, listening the radio, doing nothing, I love silence'. Ze graaide wat in haar kast en haalde er een fotoalbum uit. Ze liet trots foto's van haar twee kinderen zien. Ik begon de Afrikaanse mannen steeds minder te mogen en ik begon steeds meer om Kittouje te geven. Zou haar zo graag al mijn geld willen geven, laoptop, vliegticket, eten, alles. Ik wist alleen ook dat dit niks gaat oplossen. Alles wat ik haar nu kon geven was daar zijn en mijn volle aandacht en liefde. Waar was de hoop? God hoe gaat U haar helpen? Een man en schoon drinkwater kan ik niet voor haar kopen, maar ik bid dat U Kittouje geeft wat zij nodig heeft.
Het begon te regenen en we haalden haar was van de lijn, ze lachte om mijn traagheid. We gingen wat drinken bij haar buurvrouw, mijn moeder zou hem helemaal freaken bij het zien van alle onhygiene : )
We liepen samen terug, even oud, allebei dochters van God, maar wel totaal verschillende levens. Ik dacht opees aan iets dat ik nog in mijn tas had en gaf haar een knuffeltje dat ik graag aan mijn moeder wou geven toen ik wegging. Haar dochtertje pakte het af en ze werd boos. 'no, that is mine, I got it from my sister'. Ik hoop echt dat ik haar de komende tijd beter mag leren kennen..
Voor de rest is alles hier nog maar onduidelijk, ik heb geleerd dat het kleine heel groot kan zijn en geduld en vertrouwen zijn sleutelwoorden. Het is ongeorganiseerder dan ik had verwacht, maar aan de andere kant vind ik dat ook een heel sterk punt aan Ten Thousand Homes. Hun visie is dat de community zelf de verantwoordelijkheid draagt voor de activiteiten en de voedselvoorziening en dat TTH er naast staat en een supportende rol heeft. Dat maakt mijn taken onduidelijker maar ook leerzamer. Vanavond heb ik een ladiesnight met de vrouwen van de basis en dan hoop ik eindelijk kennis te maken met de staff, volgens mij zijn het erg inspirerende mensen dus ik ben benieuwd!
Mijn genietmomentje van de dag is het zitten in de truck, achterin, in stilte, wind door mn haren en het mooie Afrikaanse landschap, cultuur en de mensen die aan me voorbij glijden. Het engels praten valt me zwaar, het eten went niet en ik mis mijn brood met banaan en appels met yoghurt : ) Maar mijn teenslippers, t-shirts en de zon zou ik zeker niet willen ruilen voor drie paar sokken, truien en vrieskou : ) Het is hier dus niet altijd makkelijk maar ik leer wel het kleine te waarderen, dat God van je houdt en het leven in het nu. Daarom voor jullie: wees blij met het kleine en geniet van bananen en harde poep.
Vanuit Nelspruit, Meet
